Vleugels van hoop 02: Demonen

Van de snelheid waarmee piloot Vic Stone zijn kist de hoogte instuurt, gaan de oren tuiten. Uitgever Silvester evenaart die snelheid en komt nu al met het afsluitend vervolg op het goed onthaalde en snel verkopende openingsdeel dat inmiddels al is herdrukt. Dat deel kende een euh... vliegende start. Eens opgestegen koos het scenario een wat aarzelende koers, maar eens die bepaald was, werd die moeiteloos aangehouden en aan het eind werd de lezer getrakteerd op een dijk van een cliffhanger.

Hadden we verwacht dat deel 2 de koers en snelheid uit het openingsdeel meteen zou vasthouden, dan komen we toch wat bedrogen uit. De kisten die Engeland verdedigen, moesten waarschijnlijk even bijtanken. De heropstart voelt wat weifelend. De spanningsboog die op een hausse stond na de cliffhanger krijgt zo jammer genoeg de tijd om uit te vlakken en haalt niet opnieuw dezelfde hoogte in dit tweede album.

Geen van beide hoofdpersonages, Ruby noch Vic, draagt het volledige verhaal. Scenarist Wander Antunes gunt hun elk een gelijkwaardige helft. Ook het onderzoek van de luitenant gaat geen heel album lang mee. Daardoor krijgt dit verhaal een heel ander aanvoelen mee dan het vorige. Antunes lijkt de rode draad van zijn scenario op het spel te durven zetten om sterker te kunnen aantonen dat oorlog alle vooraf gemaakte plannen en zekerheden overhoop kan halen. Achteraf is geen enkel leven nog hetzelfde. Die boodschap geeft Antunes onrechtstreeks mee met hier en daar een los eindje, en veel onuitgesproken woorden tussen de hoofdpersonages. De slag om Engeland verstoort levens en onderbreekt zelfs het narratief van het nevenverhaal. Dat geeft een wat bevreemdend gevoel dat moeilijk rijmt met het openingsdeel.

Thomas Du Caju gaat verder op het elan van het openingsdeel. We hebben het niet mathematisch gecontroleerd, maar het voelt alsof de luchtscènes dit keer echt de bovenhand nemen, misschien zelfs wat te veel, waardoor Du Caju wat minder variatie in zijn platen kan steken. Maar dan is er die nachtvrijage. Door voor die scène een klassieke kadrage te gebruiken, gevuld met een pallet van zachte blauwtinten biedt de Oostendenaar zijn lezer dat meer dan welkome grafische rustpunt en bewijst hij bovendien dat zijn tekenwerk de sfeer van het verhaal goed leest.

Dit slot houdt het tempo en de toon van het sterke openingsdeel minder in de hand en verliest daardoor toch wat van het opgebouwde momentum. Deel 1 vloog pijlsnel de hoogte in, deel 2 vliegt zigzaggend terug huiswaarts, richting Dovers krijtrotsen. Met die beweging schudt je vijanden af, maar raak je zo nu en dan ook weleens een bondgenoot kwijt.

DIEDERIK VAN DE VELDE
https://www.stripspeciaalzaak.be/besprekingen/zigzag