De rivieren van het verleden 01: De inbreekster (+stofomslag)

Het verhaal begint in 2016. Frankrijk wordt belaagd door een horde afschuwelijke, moorddadige, weerwolfachtige monsters, de shayks. Ze plunderen en moorden, maar lijken onder leiding te staan van een gemaskerde man, meester Worn. Die zelf weer werkzaam blijkt te zijn voor een bisschop, maar de bisschop is als was in de handen van Worn. Samen plannen ze een aanval op Parijs. Maar Worn wil dat gericht doen, op bepaalde wijken van de hoofdstad. Hij geeft de leider van de shayks, Roodbloed, een specifieke opdracht. In Parijs leren we dan een inbreekster kennen, de roodharige Linn. Ze vertelt zelf haar verhaal en herhaald maar steeds al haar bijnamen, zonder haar echte naam te noemen. Van de Rus Argonovitch krijgt ze opdracht een bepaald Egyptisch juweel te stelen. Dat juweel is in bezit van een zekere Lamia, een bloedmooie Egyptische. Linn steelt het juweel, maar wil weten wat het voor iets is. Ze laat het taxeren door een heler die het als uiterst zeldzaam en kostbaar inschat. Maar dan stormen zowel Argonovitch als Lamia binnen. Ze zijn Linn gevolgd en willen koste wat het kost het juweel terug. Er staat een inscriptie in van Aton, de eerste monotheïstische farao. Lamia verslaat de Russen en neemt het terug, maar het juweel laat Linn niet los en ze wil het terugstelen. In het appartement van Lamia ontdekt ze een Egyptische deur die naar een parallel universum leidt. Zo komt ze in het Parijs terecht dat bedreigd wordt door shayks en waar Ridder Hert de belangrijkste bestrijder blijkt te zijn van de monsters. En Hert blijkt Lamia weer te kennen, maar het album eindigt als de verhalen net een beetje bij elkaar beginnen te komen.

Hoewel het boek onderhoudend is, is het zoals vaker bij Desberg een wirwar van namen, gebeurtenissen en elkaar verbonden personages. Wie welke rol speelt is aan het eind van dit eerste deel absoluut niet helder. Ook kenmerkt het verhaal zich door ingewikkelde en zeer filosofisch en intellectueel klinkende monologen van sommige hoofdfiguren, die eigenlijk zelden van enige betekenis zijn en alleen maar interessant klinken. Als die ballast nu achterwege was gebleven, was het als geheel wat ‘frisser’ geweest. Maar onderhoudend is het even zo goed wel, omdat je toch wel wil weten wat dit nou allemaal te betekenen heeft.

De jonge meesterdievegge Linn wordt door de gewelddadige Argonovitch ingehuurd om wat voor hem te stelen. Het gaat om een Egyptisch medaillon van onschatbare waarde waarop de mysterieuze (en tot dusver onbekende) godheid Aton wordt vernoemd. Met dat medaillon blijkt meer aan de hand, want als Linn aan Argonovitch probeert te ontsnappen komt ze via een geheimzinnige deur in het Parijs van een paar eeuwen eerder terecht, waar ze bovendien de vrouw terugziet die ze in het Parijs waar ze vandaan kwam ook al een heftige ontmoeting me had.

De twee vrouwen gaan een soortement van verbond aan, en dat is nodig ook, want in het Parijs van toen is de hel waarachtig losgebarsten. De middeleeuwen waar de twee vrouwen in beland zijn lijkt een alternatief verleden te zijn, en aan het eind van deel 1 van deze tweedelige strip zijn de twee vrouwen op weg naar de deur die ze terug kan brengen naar het Parijs van nu.

Het verhaal zit buitengewoon goed in elkaar, is ongemeen spannend en fantastisch getekend. Ik kan bijna niet wachten op het tweede, afsluitende deel van deze sublieme strip.

https://www.moorsmagazine.com/cartoons/strips/de-rivieren-van-het-verleden-1-de-inbreekster/

'Lyon werd in 2016 leeggeplunderd. Bourgogne houdt zich sterk, maar Blois werd vorige winter verwoest, waardoor de route naar Parijs openlag voor de hordes van de shayks.' Zo begint het eerste deel (De inbreekster) van het tweeluik De rivieren van het verleden en het verwart meteen. Werd Lyon in 2016 geplunderd? Wie zijn de shayks?

En dan hebben we het nog niet eens over de tekeningen, die de verwarring vergroten: een kasteel, mannen op paarden, gewapend met een lans of een zwaard, een koets: we zijn duidelijk in een ver velden en niet in een periode na 2016.

De tekeningen zijn realistisch, maar het verhaal gaat duidelijk over een andere realiteit dan die we kennen. Zeker als er ook nog monsterachtige wezens (shayks) verschijnen, die onder het bevel lijken te staan van een man met een snavelmasker, meester Worn.
Da's niet mijn naam

Dan springen we over naar een tijd die ons bekender voorkomt. We zien jonge vrouw. Ze is raadselachtig: 'Ik ben 'n stille meid en men vergeet vaak m'n naam. Ze noemen me Hel, ze noemen me Stacey, of Haar en soms Jane, maar da's niet mijn naam.'

Ze heet Linn, heeft rood haar met een blauwe lok en is blijkbaar een vrouw die zich niet laat kennen. Ze breekt in en steelt waardevolle voorwerpen.

Benyamin Argonovitch huurt haar in om een oud Egyptisch juweel te sturen. Hij weet dat Linns vader alchemist was, die geloofde dat demonen de mensen kunnen beschermen tegen het kwade. Wellicht is dat nog nodig. Het kwade waart overal rond.

Het juweel is in handen van de vrouw Lamia. Ze lijkt de tijd te ontstijgen en heeft al het een en ander meegemaakt in compleet andere tijden van de wereldgeschiedenis. In de loop van het verhaal trekken Linn en Lamia samen op.
Scenario

Het scenario van Stephen Desberg is intrigerend. Er zit veel vaart in de gebeurtenissen, verschillende tijdlagen wisselen elkaar af en steeds hou je het idee dat er een groot plan zit achter alles wat er gebeurt. Het heeft met het oude Egypte te maken, met het eerste monotheïsme en met de dichter Ay. Het raadselachtige is groot genoeg om je door het verhaal te stuwen en niet te groot, zodat het je zou ontmoedigen. Linn met haar alchemistische achtergrond is geknipt voor dit avontuur en ze blijkt behendig genoeg om zich te kunnen redden als het echt gevaarlijk wordt.

Ook Lamia is een krachtige vrouw. Meester Worn, die ze een slechte herinnering noemt, heeft nog een appeltje met haar te schillen, om wat er ooit in Venetië is gebeurd. Wat er ook gaat gebeuren, gemakkelijk zal het niet worden.

De omgeving verkeert in chaos: de shayks dringen Parijs binnen, al is het de vraag of ze die stad kunnen veroveren: de machtige ridder Hert is er immers ook nog. Maar er vallen doden, er is paniek en het is niet gemakkelijk om het hoofd koel te houden.

Het verhaal van Desberg is stevig en wie dit eerste deel gelezen heeft, wil meteen door naar deel 2, maar dat is er nog niet.
Tekeningen

De kracht van de strip ligt niet alleen in het verhaal, maar ook in de tekeningen, van Yannick Corboz: een heerlijk soepele lijn, detaillering waar nodig, weglatingen waar het kan. Personages die zich natuurlijk en vloeiend bewegen, fraai getekende koppen - de tekenaar iemand die blijkbaar graag mensen tekent. Die vallen meteen op, maar de decors zijn ook in orde en bepalen voor een deel de sfeer. Met nadruk moet ook de inkleuring genoemd worden, die niet alleen fraai is, maar ook krachtig meewerkt.

Uit de kleuren blijkt het duistere van de wereld waarin we terechtgekomen zijn. De rode haren van Linn lichten daarbij op, maar het rood is ook vaak angstaanjagend: vuur, bloed. Lamia's kleur is zwart. Ze heeft zeker een duistere kant, maar ze komt dicht bij de lezer, doordat soms het vertelperspectief bij haar ligt. Je kijkt dan in haar hoofd: 'Ik voel niet meer, maar mijn hart is nog niet dood.'

De inbreekster is het krachtige eerste deel van het tweeluik De rivieren van het verleden. Het is een heerlijke strip: je laat je meeslepen door het verhaal en daarna kun je nog lang bladeren en kijken naar de tekeningen. Je wilt Linn en Lamia nog wel even volgen. Van die meester Worn zijn ze nog niet af en Argonovitch zal zich er niet bij neerleggen dat Linn hem het juweel nog niet heeft bezorgd. Er staat nog veel te gebeuren.


Achter in het album zijn als extraatje fraaie schetsen opgenomen van de belangrijkste personen. Eerder besprak ik andere series met tekeningen van Corboz: Moordenaar op maat en Verhoeven Brigade.

https://teunisbunt.blogspot.com/2023/03/de-rivieren-van-het-verleden-1-de.html

De inbreekster Linn steelt, in opdracht, een Egyptisch juweel van een dame genaamd Lamia. Ze moet vervolgens rennen voor haar leven en belandt van het huidige Parijs in een soort Middeleeuws Parijs. Daar zaaien bloeddorstige monsters genaamd Shayks dood en verderf. Ze worden geholpen door een gemaskerde man. Vrijwel niemand lijkt tegen de horde bestand te zijn. Op deze verraderlijke plek blijken Linn en Lamia een onverwachte band te hebben.

Een fantasierijk en voortdenderend verhaal met een interessante parallelle wereld. Het is niet altijd even goed te volgen. Wat precies de connectie is tussen beide versies van Parijs blijft onduidelijk. De tekeningen zijn geweldig: Yannick Corboz heeft een knappe lijnvoering en weet de karakters fraai te portretteren. (MD) ***1/2

https://www.striptip.nl/strip-speeddates/de-strip-speeddates-van-maart-2023/

Wie de fraaie cover van De Rvieren van het Verleden 1: De Inbreekster ziet, zal wellicht een sprookjesachtig verhaal verwachten. Een roodharige jongedame, staand op een dak, een zwarte kat naast haar, tegen een nachtelijk blauw Parijs op de achtergrond. Niets doet vermoeden dat we te maken hebben met een sluwe inbreekster en dat de inhoud van het album bestaat uit bloeddorstige wezens die de regenachtige straten van Parijs donkerrood kleuren.

Deze raadselachtige, rode verschijning heet Linn, en vormde voor de ervaren scenarist Stephen Desberg de basis van waaruit hij een nieuw verhaal wilde vertellen. Hij verzon een magische, parallelle wereld die connecties heeft met onze eigen wereld. Linn geraakt per abuis in deze alternatieve zijde wanneer zij, achtervolgd door wraakzuchtige opdrachtgevers, door een deur glipt en hierdoor terechtkomt in een haar onbekend Parijs. Voordat zij deze val maakt, werkt Linn aan een opdracht om een eeuwenoud medaillon te stelen, die mogelijk een waardevolle boodschap herbergt over het allereerste monotheïsme uit het oude Egypte. Een farao geloofde destijds enkel in de zonnegod Aton, waarvan hij dacht dat hij zijn herrezen vader was. Zowel de farao als de god werden bruut afgeslacht, vergeten en opzijgeschoven, en men ging verder met het geloof in meerdere goden. Het gewilde sieraad houdt verband met Aton en lijkt dus van onschatbare waarde te zijn.

Het ruwe script van dit omvangrijke verhaal legde Desberg voor aan tekenaar Yannick Corboz, bekend van onder andere Moordenaar op Maat en meer recent van De Verhoeven Brigade. Corboz was onder de indruk, vroeg om iets meer structuur in het verhaal, maar besloot al snel de samenwerking met de alom geprezen Desberg aan te gaan. En met succes, want De Rivieren van het Verleden is een prachtig vormgegeven en origineel avontuur. Tussen de actuele verhaallijn door krijgen we passages uit het verleden te zien waarin Shayks — monsters op vier poten — diverse wereldsteden dreigen te verslinden. Ridder Hert is de hoop van Parijs om hen te behoeden voor dit gevaar. Maar wat heeft dit met de gebeurtenissen in het heden te maken?

De geschetste aquarelstijl van Corboz laat precies de juiste details zien, het geeft de belangrijkste personages een duidelijk aanzicht en laat de omgeving een rol op de achtergrond spelen, zonder onbelangrijk te zijn. De donkere setting gecombineerd met de fel ingekleurde Linn is een goede zet, want zij spat van de pagina’s en neemt de leidende rol met verve. Al is Laima, de mysterieuze dame die later in het verhaal haar intrede doet en waar het tweede album om zal draaien, tevens een sterk vrouwelijk personage. De plot van Desberg laat dus voldoende ruimte voor meer invulling en informatie, en die duiding zal ongetwijfeld in het tweede boek tot uiting komen.

De Inbreekster zit vol actie, mysterie en markante personages, en dat maakt nieuwsgierig. Want ondanks dat het album maar liefst 72 pagina’s telt, willen we toch (nog) meer weten over deze bijzondere wereld, de geheimen die het eeuwenoude juweel met zich meedraagt, de mysterieuze personages en vreemde moordlustige wezens. Dit eerste album is veelbelovend en toont de sprankelende chemie tussen twee gelauwerde stripartiesten.

MADS BRUYNESTEYN
https://www.stripspeciaalzaak.be/besprekingen/sprankelende-chemie