Wraak in de hel 02: Bloedrood Parijs (+stofomslag)

Dit verhaal is niet te lezen zonder dat je deel 1 kent. Je valt middenin de strijd en hebt geen flauw idee waar het over gaat. Op zich niet verwonderlijk, omdat Wraak in de hel een tweeluik is. Ook nu zijn de tekeningen fraai en met grijstinten en rode accenten ingekleurd. Omdat het verhaal niet goed te volgen was ben ik hier minder gecharmeerd van dan van het eerste deel. Desalniettemin een interessant stukje roerige geschiedenis van Parijs. (MD)

https://www.striptip.nl/strip-speeddates/de-strip-speeddates-van-februari-2024/

Vorige maand schreef ik over het eerste deel van Wraak in de Hel (zie link onderaan), een intrigerende strip over straatbenden in Parijs aan het begin van de twintigste eeuw. In dat eerste deel, Parijse Apaches, wordt duidelijk dat de mysterieuze dader van een aantal aanslagen een roodharige vrouw is, acrobate in een circus. Inspecteur Gosselin jaagt op haar.

Deel 2, Bloedrood Parijs begint dertig jaar eerder, bij de val van Parijs en het einde van de Commune. kapitein Ronan Levedec moet een geldtransport begeleiden. Er is een en al onrust in Parijs. Kapitein Levedec kan amper zijn huid redden. Hij kan nog net afscheid nemen van zijn dochtertjes. Hij belooft dat hij snel terugkomt, maar hij zal zijn belofte niet waar kunnen maken.

Zijn neef Gabriel ontfermt zich over de kinderen en probeert hen in veiligheid te brengen. Levedec wordt gevangengenomen en later vermoord. De geschiedenis wordt breed uitgemeten: het eerste helft van dit tweede deel is gewijd aan het verleden.
Rekening vereffenen

Angèle, de oudste dochter van Levendec ligt in 1903 ziek op bed. Haar oom en tante adviseren haar Parijs te verlaten, maar daar is geen sprake van. Ze heeft nog een klus af te maken. Bij haar aanslagen was ze gericht op mensen met wie ze nog een rekening te vereffenen in verband met de dood van haar vader en van haar zusje, maar er zijn ook onschuldigen gestorven. Maar, zoals Angèle zegt: ' Er sterven in elke oorlog mensen per ongeluk.'

Inspecteur Gosselin doet intussen onderzoek op de begraafplaats Père-Lachaise. De lezers weten intussen dat die plek van belang is, in verband met wat er dertig jaar geleden gebeurd is. Steeds duidelijker wordt hoe het komt dat enkele mensen na de val van de Commune miljonair konden worden.

Gosselin heeft de opdracht om Angèle op te sporen. Ze zijn elkaars tegenstanders, maar staan, vanwege het verleden, aan dezelfde kant. Daarbij kampt Gosselin met gezondheidsproblemen. Hij begrijpt de woede van Angèle, maar probeert ook haar ultieme daad van wraak te voorkomen. Zal dat lukken?

Wraak in de Hel is een schitterend tweeluik, dat laat zien hoe wraak decennia kan smeulen voordat de vlammen echt gaan uitslaan, hoe de geschiedenis bepalend is voor het heden en hoe ver iemand door zijn (haar) idealisme kan gaan.

Gosselin zegt tegen Angèle dat geweld het wapen van de zwakken is, waarop Angèle zegt dat het geweld van machthebbers altijd wordt goedgepraat, maar zo gauw het van het volk komt, is het onrechtmatig.
Gedeelde loyaliteit

Als lezer weet je wat Angèle meegemaakt heeft en heb je volledig begrip voor haar. Maar je hebt ook sympathie voor Gosselin, waarvan je weet dat hij oprecht is en zich tegen onmenselijkheid verzet. Scenarist Philippe Pelaez weet die gedeelde loyaliteit goed op te wekken bij de lezer.

De taal in het verhaal is bloemrijk, poëtisch. Dat kan bij sommigen aanstellerig overkomen, maar ik vind het wel fraai. Een citaat van de eerste pagina:

Hij had midden in de nacht de vlucht genomen, wanneer het duister zich te goed doet aan nachtelijke feesten waarop nooit aan morgen wordt gedacht. De ochtendstond bood de bedrieger respijt toen hij zichzelf in een muur van schaduwen stortte, verscheurd tussen angst om ontmaskerd te worden en zijn ongeduld om de wallen te bereiken.
En toen de dageraad aanbrak, bijna bij verrassing, en haar sluier van waarheid over de gekneusde, en weldra verminkte stad drapeerde, was hij bijna verbaasd toen hij zijn doel bereikte.

Soms is het net te veel krullendraaierij, maar over het algemeen lijdt de helderheid van het verhaal er niet onder en dan kan ik het wel hebben.
Tekeningen en inkleuring

De tekeningen en de inkleuring van Tiburce Oger zijn, net als in het eerste deel, uitgekiend. De inkleuring is in een kleur die doet denken aan sepia, dat je ook wel krijgt door gewassen inkt. De enige steunkleur is een vrij donker rood. Daardoor lichten de rode stukken op: de uniformen, het rode haar van Levedec en zijn dochter Angèle, het vuur en natuurlijk het bloed. Hoewel de beelden soms uitbundig zijn, is de inkleuring redelijk ingetogen, wat de zaak mooi in evenwicht houdt.

Wraak in de Hel is een prachtig tweeluik geworden over twee intrigerende perioden in de geschiedenis van Parijs, die tastbaar gemaakt zijn door het persoonlijke drama van de personages. Mooi gedaan!

https://teunisbunt.blogspot.com/2024/02/wraak-in-de-hel-2-bloedrood-parijs.html

Parijs 1904. Inspecteur Gosselin probeert een reeks gewelddadige aanslagen op te lossen en jaagt op een geheimzinnige gemaskerde. Hij ontdekt dat deze onverkwikkelijke zaak teruggaat tot de laatste chaotische dagen van de Commune van Parijs en dat er heel wat notabelen betrokken waren bij de schimmige samenzwering. Scenarist Pelaez slaagt erin om heel wat onbekende geschiedenis in het verhaal te verwerken. Hij legt een complexe historische gebeurtenis en een nog ingewikkeldere samenzwering helder uit en schuwt bovendien ook de actiescènes niet. De tekeningen van Tiburce Oger zijn rauw en levendig en de inkleuring met grijstinten en felrood laten de tekeningen flink hard binnenkomen. Dikke pluim ook voor de vertaler. De poëtische teksten zijn voor een keer poëtisch gebleven, ook in vertaling. Dat moet niet makkelijk geweest zijn. Wraak in de hel is een tweeluik in geen enkele boekenkast mag ontbreken.

https://9ekunst.nl/2024/03/06/kort-van-stof-februari-2024/