Spoon & White: Integraal 1 (+stofomslag)

Spoon en White zijn rechercheurs in een grote Amerikaanse stad. Het zijn geen vrienden, maar tot elkaar veroordeeld om samen de straten schoon te maken van ieder gespuis. Ze hebben twee dingen met elkaar gemeen, één is dat ze geen angst kennen en twee is hun bewondering voor journaliste Courtney Balconi. Ze proberen haar voor alle gevaren te behoeden. Mickey Spoon jaagt een paparazzi de dood in, omdat hij het waagde foto’s van haar te nemen. Hij schiet überhaupt op alles wat beweegt en in zijn ogen niet deugt, of zomaar op een tv of andere dingen. Hij heeft veel kinderlijke trekjes en een laag iq. Donald White is de slimste van de twee, maar net zo naïef. Onbedoeld komen ze in aanraking met het criminele milieu; van seriemoordenaars tot maffiabendes en sekteleden. Ze weten het steeds tot een goed einde te brengen, als je tenminste de 'collateral damage' niet meerekent.
Het trio Yannick Le Pennetier, Jean Léturgie en zijn zoon Simon Léturgie hebben een knotsgekke serie gemaakt. De strip neemt veel speelfilms, vooral uit de jaren 90, op de hak. Het zit dan ook bomvol cameo’s. De persiflages zijn dan ook uitstekend gelukt en geweldig getekend door Simon Léturgie. Eigenlijk moet de humor het daarvan hebben, want voor de rest gaat het vooral om puberaal en 'over the top'-gedrag van de agenten, met daarbij de nodige clichés over de Amerikaanse samenleving. Yann brengt de humor in die hij ook voor De onnoembaren schreef. Qua tekenstijl lijkt het ook wel op die serie. Vader Jean, die ook scenarist is, en zoon Léturgie maakten met elkaar samen ook al andere series, zoals Space cake en Commedia. Spoon & White werd eerder uitgegeven door Dupuis in het fonds Vrolijke Vlucht, waarbij tot en met het vierde deel is vertaald. Later namen Franse uitgevers de serie over. Uitgeverij Silvester heeft bij deze integrale voor andere titels en inkleuring gekozen dan de oorspronkelijke keuze van Dupuis en heeft de eerste drie avonturen gebundeld en er een mooi dossier aan toegevoegd.

MvM

https://www.stripschrift.nl/recensies/item/7177

Spoon en White zijn de twee enige blanke rechercheurs op een geheel zwart politiebureau in New York, en meteen ook de twee die de meeste ellende veroorzaken. Ze zijn partners tegen wil en dank, want ze hebben een bloedhekel aan elkaar en laten elkaar gemakkelijk vallen als het zo uitkomt. Ze zijn allebei smoorverliefd op de sensatiejournaliste Courtney Balconi, die al net zo gestoord is als de twee rechercheurs.

Spoon, de kleine, is gek van Clint Eastwood en loop ook altijd met wapentuig te zwaaien dat uit Eastwoodfilms komt, hij is bovendien verknocht aan zijn Goofyknuffel. Hij is er van overtuigd dat hij en Balconi voor elkaar gemaakt zijn. White, de lange, beweert dat een van zijn voorvaderen op de Mayflower mee naar Amerika reisde – hij is laconieker en onverschilliger dan Spoon, maar weet ook de nodige rampen te veroorzaken.

In het schitterende eerste deel van de integrale uitgave van uitgeverij Silvester Strips vind je niet alleen de eerste drie verhalen, maar ook heel veel hilarische extra’s. De scenario’s zijn zo volledig over the top dat het voor liefhebbers van films als Dirty Harry of James Bond puur genieten is, want dat genre wordt hier effectief op de hak genomen door de krankzinnige acties van Spoon en White.

De bijrollen zijn vaak ook erg leuk, zoals de eigenaar van de frietkraam in Chinatown, die vertelt dat hij in actiefilms wil gaan optreden maar voorlopig met patat zijn geld moet verdienen (in de avonden werkt hij als Chippendale) – ze noemen hem “de Brusselse Wafel” – hij wordt door Spoon als lijfwacht ingehuurd.

De drie verhalen zijn al meteen ijzersterk – in het eerste verhaal krijgt ons duo te maken met een gijzeling die niet geheel volgens plan verloopt omdat het hotel waar de gijzeling plaatsvindt vol zit met leden van een sekte die daar collectief zelfmoord wil plegen. In het tweede verhaal wordt Spoon opgepakt omdat hij ervan verdacht wordt een langgezochte kannibalistische seriemoordenaar te zijn. Hij ontsnapt uit de gevangenis met ene Dr Hannibal, en dan neemt het verhaal nog wat onverwachte wendingen. Verhaal drie speelt zich af in Chinatown, waar Courtney Balconi verloofd blijkt te zijn met een steenrijke zoon van een bendeleider. White komt dit keer in de problemen doordat hij zonder het te weten de plek heeft ingenomen van “de Gele Dekhengst”, een pornoster in snuffmovies.

Krankzinnige verhalen dus, met voor de liefhebbers van het genre heel veel verwijzingen naar klassieke films en stripverhalen, perfect uitgegeven in een hardcover met stofomslag, met heel veel schitterend bonusmateriaal. Heerlijk boek.

https://www.moorsmagazine.com/cartoons/strips/spoon-white-integraal-1/

poon & White zijn twee inspecteurs van het New Yorkse politiekorps. Ze zijn de enige twee blanken in een verder door zwarten geleid en bevolkt politiebureau. En omdat ze niet bepaald de handigsten zijn, wordt er veel om ze gelachen. Spoon heeft dan ook nog eens zijn lengte niet mee, hij is ronduit klein. Maar die lengte past goed bij de mate van zijn volwassenheid. Hij woont in een caravan met zijn tientallen knuffels (Goofy is zijn favoriet) en zijn grote held is Clint Eastwood van wie hij zich dan ook permanent afvraagt hoe die zich zou gedragen in bepaalde situaties. White is een slungelige figuur die trots is op het gerucht dat hij afstammeling is van iemand die op de Mayflower voer. De twee zijn bepaald geen vrienden en hebben eigenlijk niets gemeen, behalve één ding. Beiden zijn smoorverliefd op de sterverslaggeefster van BNN, Courtney Balconi, een prachtexemplaar van het vrouwelijk geslacht dat haar achternaam eer aandoet, maar dan aan de voorzijde. Telkens als Courtney op reportage gaat voor een scoop, duiken Spoon & White op met het idee de zaak op te lossen of toch minimaal te redden. Maar het pakt steeds ingewikkeld uit en de twee agenten worden net zo makkelijk slachtoffer als held. Eigenlijk is Courtney degene met de brains én de looks. In deze integrale staan drie albums: Requiem voor mafketels, Bloed en gekrijs en Cop Mic Mac. In het eerste verhaal speelt een sekte van kaalkoppen de hoofdrol, in het tweede een seriemoordenaar waar Spoon lang voor wordt aangezien. In het derde verhaal gaat het over de Chinese maffia in Chinatown, waar zelfs vader en zoon elkaar naar het leven kunnen staan.

Door de vaste hoofdrolspelers en het vaste stramien waarin een en ander zich afspeelt, zou je kunne vrezen dat het snel een trucje wordt. Maar het tegendeel is waar: de gebroeders Léturgie met behulp van scenarist Yann weten deze strip een enorme vaart en humor mee te geven. Het wordt nergens flauw en alle knipogen naar beroemde films en filmsterren zijn raak. Kortom, geweldige strip, fraai gebundeld mét een dossier per verhaal!

https://www.stripschap.nl/pages/topics/spoon-white-integraal-ndash-1.php

Je kunt niet alles lezen en wat je leest, kun je niet allemaal onthouden. Zo weet ik niet meer of de strip Spoon & White eerder op mijn pad gekomen is, maar onlangs kwam ik hem twee keer zomaar tegen. Ten eerste wordt er op dit moment een verhaal gepubliceerd in het stripblad Eppo en verder stuurde uitgeverij Silvester me het eerste deel toe van de integrale heruitgave, dat drie complete verhalen bevat, elk met een dossier.

Spoon & White is getekend door Simon Léturgie, op een secnario van zijn broer Jean Léturgie en Yann (Yannick Le Pennetier). De hoofdfiguren zijn de New Yorkse agenten Spoon en White, de enige witten in een korps dat geheel van kleur is.

Duo
De twee agenten verschillen uiterlijk nogal: Spoon is klein, impulsief, heetgebakerd, draagt een jack en sportschoenen en White is wat slungelachtig, iets bedachtzamer en hij draagt een pak. Het is een beproefd recept: een tweetal dat op het oog al verschilt. Natuurlijk zijn Asterix en Obelix het meest in het oog lopende voorbeeld daarvan, maar denk ook aan Johan en Pirrewiet, Heer Bommel en Tom Poes, Suske en Wiske, Ravian en Laureline en aanvankelijk ook Sjors en Sjimmie, maar die laaststen zijn in de loop der jaren steeds meer gelijkwaardig geworden.

Niet alleen in strips, maar ook in films en series wordt vaak teruggegrepen op dit patroon. Als je erop gaat letten, kom je het overal tegen, al decennialang, van De wrekers tot Tom and Jerry, van Laurel en Hardy tot Spongebob en Patrick en van Rainman tot Dumb en dumber.

De duo's zijn soms de beste vrienden, maar vaak is er ook wrijving. Het heeft altijd iets dubbels: ze zijn tot elkaar veroordeeld, zonder dat ze dat willen, maar ze blijken ook niet zonder elkaar te kunnen.

Zo gaat het ook met Spoon en White. Ze verschillen al qua kleur van de rest van het team en zijn samen verantwoordelijk voor de puinhoop die ze als duo maken. Vaak begint een verhaal met zo'n puinhoop. De twee moeten maar een tijdje op vakantie gaan of zich ergens terugtrekken, maar het avontuur komt op hun pad en voor ze het weten, bevinden ze zicht weer in het middelpunt van de actie.

Courtney Balcony
Een belangrijk personage in Spoon & White is de journaliste Courtney Balcony, op wie zowel Spoon als White indruk probeert te maken. Eigenlijk zien ze zich al als een toekomstige echtgenoot. Courtney is oogverblindend en als topjournaliste trekt ze de aandacht en heeft ze een kort lijntje met de misdaad, wat Spoon en White weer goed uitkomt. Maar Courtney is ook kwetsbaar en moet verschillende keren gered worden. Dat vinden de twee agenten tenminste, terwijl Courtney vaak prima haar mannetje (of vrouwtje) staat.

Verder is het in zo'n strip die gedragen wordt door een duo handig als tenminste een van hen vaste gebruiken of uitspraken heeft. Denk aan Obelix met zijn menhirs, zijn liefde voor Idéfix en (op een andere manier) voor everzwijnen. Spoon is helemaal doordrenkt van de films met Clint Eastwood. Dat is zijn grootste held en op cruciale momenten schieten hem filmfragmenten te binnen die hem zouden kunnen dienen als richtlijn bij zijn handelen.

Eigenlijk is dat al grappig: de onverstoorbare Clint Eastwood staat wel heel ver af van Spoon, die alles hals-over-kop doet.

Verder heeft Spoon de neiging de mensheid op te delen in twee categorieën (die steeds weer wisselen). Nog bij het uitspreken van die tweedeling, blijkt vaak zijn ongelijk al. Soms krijgt hij niet eens de kans om het tweede deel van zijn vergelijking af te maken. Hij is constant bezig zichzelf belachelijk te maken, maar met de overtuiging van iemand die al zeker is van de overwinning.

White heeft het altijd over de Mayflower. Blijkbaar ziet hij zichzelf als een directe afstammeling van de founding fathers van de Verenigde Staten.

Goofyknuffel
Een held moet een zwakke plek hebben. Onkwetsbaren die altijd winnen, zijn niet interessant. Er moet op zijn minst de kans bestaan dat iemand het niet redt. Achilles had zijn hiel, Siegfried de plek tussen zijn schouderbladen, Superman zijn kryptoniet, Steven Sterk zijn verkoudheid en Simson was zijn kracht kwijt toen zijn haren geknipt waren.

Spoon is meer een antiheld dan een held, maar hij is vooral kwetsbaar in zijn knuffel van Goofy. Die is wat Schanulleke is voor Wiske. Eigenlijk is het niet een zwakke plek, maar het toont de knuffel dat Spoon ook tederheid bezit, dat er iets is waar hij echt een zwak voor heeft. Alsof je een diepere laag van hem te zien krijgt. Ergens is hij nog een kind en in de knuffel komt dat naar boven. Tegelijkertijd kan zoiets ook een bron van kracht zijn. Als de figuurtjes die Spoon bij zijn Happy Meal gekregen heeft beschadigd worden, wordt hijh pas echt kwaad.

Drie verhalen
Het eerste deel van de integrale heruitgave bevat drie verhalen: Requiem voor mafketels, Bloed en gekrijs en Cop Mic Mac. In alle drie de verhalen maken Spoon en White er een puinhoop van, die uiteindelijk nog net goed uitpakt.

Die puinhoop is buiten proportie, zoals alles in de strip over alle grenzen gaat. Na de jacht op een winkeldief moet bijvoorbeeld een heel winkelcentrum opnieuw opgebouwd worden. Bij de acties van de twee vallen ook slachtoffers. In elk verhaal vinden mensen de dood en daarin verschilt Spoon & White van een strip als Asterix, waarin tientallen Romeinen in elkaar geslagen worden, maar waarbij nooit iemand dodelijk gewond raakt.

Bij Spoon & White zaagt men planken van heel dik hout en de slachtoffers vallen gemakkelijk. Daar zit je als lezer overigens geen moment mee. De strip is zo luchtig, dat het zelfs iets grappigs heeft als het een bloederige boel wordt. De karikaturale stijl van tekenen heeft daar natuurlijk mee te maken, net als de absurde wendingen in de verhaallijn.

En toch is er ook altijd de menselijke kant, bijvoorbeeld de onhandige verering van de beide agenten voor Courtney Balcony, de vertedering van Spoon voor zijn Goofyknuffel en het overschreeuwen van wat je vermoedt een minderwaardigheidsgevoel te zijn.

Verwijzingen naar films
Volgens de flaptekst bevat de strip veel verwijzingen naar filmklassiekers. Die naar de films van Clint Eastwood zijn expliciet, maar de oplettende lezer ziet bijvoorbeeld ook een verwijzing naar de beroemde douchescène in Pschyco, van Hitchcock en net als in The silence of the lambs loopt er ergen een dr. Hannibal rond. Eerlijk gezegd ben ik niet heel erg thuis in de films, dus er zullen mij veel knipoogjes ontgaan zijn.

Spoon & White is een heerlijke strip. De toon is luchtig, er is veel humor, en het tempo is hoog. Bovendien zijn de verhalen spannend. Er zijn altijd thrillerelementen: de twee verkeren vaak in doodsgevaar en een oplossing ligt niet altijd voor de hand. De verhalen zijn door Jean Léturgie en Yann ingenieus in elkaar gedraaid.

De tekeningen van Simon Léturgie zijn met krachtige lijn neergezet, lekker karikaturaal en met een scherp oog voor ironie. De snelheid van het verhaal zit ook in hoe de tekeningen elkaar opvolgen. Verder zijn de personages beweeglijk. Ze zijn eigenlijk altijd in actie en gaan daarbij tot het uiterste.

Silvester heeft er een mooie gebonden uitgave van gemaakt en aan elk verhaal is een dossier toegevoegd. Dat geeft niet heel veel informatie. Geen interviews met de makers, geen achtergrondinformatie, maar wel lekker veel beeldmateriaal en extra stripjes. Maar bijvoorbeeld ook en afbeelding met scenario's van Yann, zodat je een beeld krijgt van de manier van werken. Ook de werkwijze van het drietal is overigens verstript.

Al met al is deze uitgave niet alleen een mooi boek geworden, maar ze biedt vooral ook heel veel leesplezier. Als je de verhalen uit hebt, wil je er alleen maar meer van. Hopelijk hoeven we niet te lang te wachten.

https://teunisbunt.blogspot.com/2025/03/spoon-white-integraal-1-leturgie-yann.html

Het legendarische agentenduo Spoon & White is terug! De eerste drie delen zijn door Silvester Strips gebundeld in een fraaie hardcover. Striptip! zocht uit of de formule na 25 jaar nog werkt.

Door Martijn Douma

Spoon en White zijn de beruchtste agenten van New York. Niet omdat ze zo goed in hun werk zijn, maar omdat ze overal een enorme puinhoop van weten te maken. Het is dus ook wel logisch dat ze aan elkaar gekoppeld zijn: niemand anders wil met ze samenwerken. Zelf willen ze dat eigenlijk ook niet, want ze liggen elkaar voor geen meter.

Geobsedeerd
Mickey Spoon is klein van formaat en bezeten van actiefilms, en dan met name door de keiharde agent Dirty Harry. En hij is dol op knuffels: blijf van zijn Goofy-poppetje af! Donald White is altijd in een strak pak gekleed en gaat er prat op dat hij een afstammeling is van de het schip de Mayflower, en daarmee van de Pilgrim Fathers, die de Verenigde Staten hebben gesticht.

Sterreporter
Het enige wat ze overeenkomstig hebben is dat ze allebei een obsessie hebben voor Courtney Balconi, de sterreporter van BNN. Ze zullen er dan ook alles aan doen om te beletten dat de ander een kans maakt bij deze vrouw. Maar dan ook echt álles.

1: Requiem voor mafketels
In het eerste deel, ‘Requiem voor mafketels’, worden de gasten van een hotel gegijzeld door een bende. De eis: alle pretparken in de VS moeten gesloten worden, omdat ze de bevolking afstompen. Spoon & White duiken in het hotel op. Niet per se om de gijzeling te beëindigen, maar vooral omdat Courtney er live verslag aan het doen is. Een deel van de hotelgasten blijkt bij een sekte te horen, die denkt dat het einde der tijden is aangebroken. Met alle gevolgen van dien.

2: Bloed en gekrijs
In ‘Bloed en gekrijs’ wordt Spoon gearresteerd omdat hij wordt aangezien voor de beruchte seriemoordenaar ‘De Beul van de Bronx’. Hij ontsnapt en krijgt hulp van ene Dokter Hannibal, wiens achternaam, gezien zijn gedrag en uiterlijk, maar zo Lecter zou kunnen zijn.

3: Cop Mic Mac
In deel 3, ‘Cop Mic Mac’, verlooft Courtney Balconi zich met de zoon van een Chinese maffiabaas. Dit tot groot verdriet en woede van Spoon en White, die het huwelijk uiteraard willen dwarsbomen. Maar het opnemen tegen de Chinese maffia blijkt geen eenvoudige klus te zijn…

Swingende tekeningen
De tekeningen, van Simon Léturgie, swingen de pan uit. De lijnvoering is behoorlijk dynamisch, de actie spat van de pagina’s af. Er komen cameo’s voorbij van bekende actiefiguren uit de jaren 1990, dus als je het filmgenre kent, is het een feest der herkenning. Om één naam te noemen: Bruce Willis.

Auteurs
Scenarist Jean Léturgie (1947, Caen) heeft inmiddels een flinke staat van dienst. Hij heeft onder andere acht albums van Lucky Luke geschreven, negen van Rataplan, maar ook reeksen als Kid Lucky en Cotton Kid. Met zijn zoon, de tekenaar Simon Léturgie (1974, Caen), maakte hij onder andere Polstar, Gastoon (het kleine neefje van Guust Flater), en Spoon & White. Van de andere scenarist, Yann (Marseille, 1954), heeft vrijwel elke stripliefhebber wel iets gelezen. De man heeft een enorme staat van dienst en schreef, om maar wat te noemen, verhalen voor De Onnoembaren, Angel Wings, Marsupilami en spinoffs van XIII en Thorgal.

Flinke update
Vanaf 1999 werden vier albums van Spoon & White door Dupuis uitgegeven in het Nederlands. De overige delen werden niet vertaald. Silvester Strips heeft de eerste drie delen nu als integrale uitgebracht, met nieuwe inkleuring, lettering en vertaling én een stofomslag. Een flinke update dus! Bovendien zijn er wat extra pagina’s met korte grappen toegevoegd.

Tand des tijds: doorstaan!
Ik heb de originele strips naast deze integrale gelegd en de opknapbeurt is de moeite waard geweest. De vertaling is eigentijdser en in een fraaier lettertype en de inkleuring maakt dat de tekeningen er een stuk frisser uitzien. Bovendien hebben de grappen de tand des tijds goed doorstaan, en dat had ik niet verwacht, omdat er meerdere decennia verstreken zijn.

Zo gek als…
De beide agenten zijn nog steeds zo gek als een deur, het bloed vloeit rijkelijk, er vallen veel dooien (dan weet je dat vast) en er komt de wereld aan grappige en bizarre typetjes voorbij. Al met al een aangenaam weerzien met deze twee stripfiguren, in een uitgave die de moeite waard is. Als je van het genre houdt, is dit een dikke aanrader!

https://www.striptip.nl/recensies/stripboeken/spoon-white-integraal-1-een-aangenaam-weerzien/