De Horde van de Tegenwind 01: De kosmos is mijn slaapplaats (+stofomslag)

Op een onherbergzame, woeste planeet is tussen de poolkappen van ijs slechts een strook land bewoonbaar. Dat stuk land wordt geteisterd door extreem harde en onstuimige wind. Er leven drie stammen: de vrolijkste doet aan zeilen, de grootste verschuilt zich in versterkte dorpen en de krankzinnigste probeert de oorsprong van de wind te bereiken, want dat zal geluk brengen.

Van jongs af aan worden de mannen en vrouwen die bij de grootste stam horen in de stad Aberlaas getraind en gehard om het tegen de wind op te nemen. Daarbij worden ze opgeleid om hun rol in hun horde te kunnen vervullen, zoals beschermer, verzorgster, houtbewerker en vleugelman. Wanneer ze er klaar voor zijn wordt het team op pad gestuurd naar het oosten, in hun poging om de bron van de wind te bereiken. En dat alles pal tegen de gierende wind in.

Trotseren
Na 800 jaar aan hordes is de 34e Horde inmiddels al 27 jaar onderweg. In hun dagelijkse, zware tocht tegen de wind in moet het groepje mannen en vrouwen niet alleen de barre weersomstandigheden trotseren, maar ook uitkijken voor vijandelijke stammen en voor bijzondere zwevende bollen genaamd chronen, die aan komen waaien en waarvan het maar de vraag is of ze gevaarlijk zijn of juist niet.

Uiteen geblazen
Sov Strochnis is de klerk van de Horde en houdt in een boekje bij wat ze allemaal hebben meegemaakt. Daarbij noteert hij vooral ook de windpatronen en -soorten die ze hebben ervaren, gezien het belang ervan voor het nageslacht. Golgoth is de voortrekker van de horde. Hij is de onverschrokken, brute leider die altijd voorop loopt en de wind trotseert, hoe hard die ook tekeer gaat. Hij eist het uiterste van zijn mensen en wil koste wat kost de oorsprong van de wind bereiken – een houding die regelmatig tot spanning leidt in de club mensen. Wanneer een hordelid levensbedreigend gewond raakt en een nieuw potentieel lid zich bij hen voegt, dreigt de onderlinge samenhang uiteen geblazen te worden.

Geen touw
Een eerste blik op dit boek: fraai uitgegeven, zoals Silvester Strips dat zo vaak doet. Een hardcover met een glossy stofomslag voor dat extra stukje cachet. Een tekening van… wat eigenlijk? Een dicht op elkaar gedrongen groepje soldaten? Het zou een foute scifi actiethriller uit de jaren ’90 kunnen zijn. Maar na het lezen van een nogal uitbundig voorwoord van de oorspronkelijke schrijver van het verhaal, Alain Damasio, blijf ik verward achter. Er staan gruwelijk veel verwijzingen naar de inhoud van het boek, en ik ben er niet bekend mee dus kan ik er geen touw aan vastknopen.

Originele wereld
Maar dit stripboek verraste me door de originele wereld: een fraai staaltje world building dat Alain Damasio oorspronkelijk heeft gedaan en nu door Éric Henninot vakkundig is omgezet naar het beeldverhaal. Er wordt op overtuigende wijze een keiharde wereld neergezet en er is heel goed nagedacht over de invulling ervan. Dit komt tot uiting in veel details, zoals de verschillende functies die in de horde voorkomen, de leefstijl die ze erop nahouden, hun tatoeages en de manier waarop er gereageerd wordt op tegenslagen. De 34e horde bevat sterk verschillende karakters die goed moeten samenwerken om te kunnen overleven. Want als er niet goed wordt samengewerkt, kan de hele groep zomaar weggevaagd worden. Natuurlijk komen ze ook regelmatig met elkaar in botsing. Dat levert een mooi staaltje menselijk gedrag op.

Immer tierend
Henninot heeft de desolate en gruwelijk harde wereld goed in zijn tekeningen weten te vatten. Knap hoe hij de vrijwel immer tierende, jankende wind in beeld heeft gebracht. De gegroefde, getekende gezichten van het best grote aantal personages passen daar naadloos bij. Veel vrolijke kleuren tref je niet aan in dit album. Dat past ook niet in een wereld die geen zachtheid duldt.

Al met al een zeer overtuigend stripboek: een origineel verhaal met geslaagde bijpassende tekeningen. Éric Henninot brengt zijn passie voor de roman met verve voor het voetlicht!

Hoe meer je leest, hoe meer je geconfronteerd wordt met alles wat je niet gelezen hebt. Al eerder heb ik geschreven dat ik weinig weet van sciencefiction en dat blijkt opnieuw nu ik het eerste deel gelezen heb van de strip De horde van de tegenwind (De kosmos is mijn slaapplaats) van Éric Henninot.

De beeldroman is een verstripping van 'de grootste moderne Franse sciencefictionroman', volgens uitgeverij Silvester. Die roman is geschreven door Alain Damasio, maar ik had er nog nooit van gehoord. Damasio schrijft een prijzend voorwoord voor in het album, waarbij hij ervan uitgaat dat wij allemaal de roman kennen, maar ik had zelfs de verstripping nog niet gelezen en dan is de tekst niet te volgen.

Dat zal wel voor een deel aan de vertaling liggen, die zinsneden oplevert als 'de tekenwoestijn, die hij bemeestert' en 'het laatste punt van de laatste zin', maar Damasio schrijft ook nogal ronkend. Tip voor degenen die de strip nog gaan lezen: sla het voorwoord over. Je mist niets.

Gure wind
De horde van de tegenwind neemt je mee naar een onbekende wereld. Daar waait altijd een gure wind, die soms tot storm aanwakkert. Er leven drie stammen: een die zich met zeilen bezighoudt, een die in versterkte dorpen leeft en een, 'de krankzinnigste', die de plek probeert te vinden waar de wind zijn oorsprong heeft.

Nu valt het ook wel weer mee hoe actief die stam daarmee bezig is. Ze doen al 800 jaar hun best, maar nu vertrekt voor de vierendertigste keer een horde op expeditie. Het duurt een tijdje om een horde te trainen en de groep is meer dan twintig jaar onderweg, maar het is wel vreemd dat er maar zo weinig pogingen gedaan worden als het doel zo belangrijk wordt geacht.

De stam heeft het geloof dat iedereen het geluk zal bereiken als de oorsprong van de wind gevonden zal worden. Dat zou je een religie kunnen noemen, het is niet gebaseerd op enige kennis. Gezien de gebouwen die de stam geproduceerd heeft, lijkt er wel een redelijke technologische ontwikkeling te zijn, maar de expeditie gebeurt te voet. Dat is niet zo logisch, maar in het keizerrijk Trigië werd er ook gevochten met zwaarden terwijl er al vliegtuigen waren. Je moet zoiets accepteren om in het verhaal te komen of te blijven.

Klerk
De verteller van het verhaal is Sov Strochnis, de klerk, die alles bijhoudt in zijn opschrijfboekje. Mogelijk met het oog op volgende expedities. Hoe die dan aan het boekje komen, is niet helemaal duidelijk. In de loop van het verhaal wordt zijn rol steeds belangrijker.

Dat verhaal van het eerste deel, De kosmos is mijn slaapplaats, boeit vanaf het begin. De expeditieleden (voornamelijk mannen) lopen in een gesloten formatie tegen de wind in. De kracht van de groep is meer dan de som van de kracht van de individuele leden, dus er moet goed samengewerkt worden.

Maar niet altijd gaat die samenwerking even soepel, want de groepsleden hebben allemaal hun eigen karakter. En als er iemand zwaar gewond raakt, moet je die dan achterlaten? Dat verdeelt de groep. Het is natuurlijk groots als iemand het belang van de expeditie inziet en zich opoffert voor de groep.

Je hebt het idee dat de groep in al die jaren al een heel eind gekomen is, maar er volgen nog twee delen. Onderweg hebben ze gevaren moeten trotseren en ze zijn ook aangevallen, maar ze hebben het gered tot nu toe. Dat er in een zo kale wereld steeds genoeg te eten is, is op zich al een wonder.

In de loop van de strip werd ik wel gegrepen door het verhaal en ik ging de wereld accepteren zoals Henninot die schetst. Wind is eigenlijk niet te tekenen, maar op alle bladzijden blijft die blazen en tijdens het lezen is is hij er altijd. Dat is zonder meer knap.

Onzinnig ideaal
Het is een onzinnig ideaal dat nagejaagd wordt, maar misschien is dat wel het mooie: mensen die hun leven wagen en zich aan elkaar overleveren, omdat ze ergens in geloven. Dat geloof heeft absurde trekken, zoals waarschijnlijk elk geloof, maar misschien maakt dat het juist wel aantrekkelijker. Misschien ook wordt de mens juist nietiger bij een groot ideaal, dat je ratio overstijgt. Voor zoiets groots wil je je wel inzetten.

We leven in een wereld waarin het individualisme hoogtij leert. Misschien is het juist nu wel nuttig om je onder te dompelen in een wereld waarin andere wetten gelden en waarin er mensen zijn die beseffen hoe afhankelijk we van elkaar zijn en dat dat niet een zwakte, maar een kracht is.

Als De horde van de wind zelfs mij kan boeien, hoewel ik altijd wat terughoudend ben bij science fiction, moet het wel een goed verhaal zijn. Ik ben dan ook benieuwd naar de volgende delen.

Silvester heeft er weer een mooie uitgave van gemaakt, met op de binnenkant van de stofomslag een grote tekening in kleur. Dat begint een mooie gewoonte te worden bij deze uitgeverij. Ook als je het verwacht, lijkt het toch op een cadeautje, een extraatje bij de strip, die ook al goed is.

https://teunisbunt.blogspot.com/2024/08/de-horde-van-de-tegenwind-1-de-kosmos.html

Dit verhaal speelt zich af in een wereld die geteisterd wordt door een straffe, gure oostenwind die allesbepalend voor het leven in die wereld. Want af en toe is de wind zo hard , dat hij alles verwoest wat op zijn weg komt. En er wil ook maar weinig groeien op die wereld, die grotendeels tot woestijn verworden is. Gemeenschappen leven verspreid over het wereldoppervlak, achter muren, in schuilkelders, in grotten. Maar in een van die gemeenschappen die wat groter is en in grotten leeft, is een groep van mensen opgericht die zich heeft voorgenomen de oorzaak van de wind te vinden, de zogenaamde Horde van de tegenwind. En niet alleen dat, men wil die oorzaak dan ook wegnemen en de wereld tot een betere maken. Van jongs af aan is de groep in training gegaan en in een periode dat de wind wat geminderd was, is zij op weg gegaan. Enkele tientallen jonge mensen, voorop Golgoth, een doorzetter, een keiharde leider met dat ene doel voor ogen. Nietsontziend bijna, weinig geduld, een vechtersbaas. De men die het verhaal opschrijft heet Sov Strochnis, een vriendelijke, redelijke, menselijke man die in het verhaal een verdwaalde vrouw opneemt in de horde, tegen de zin van enkele leden. Maar aanwas is best nodig, want regelmatig vallen er slachtoffers in de horde, waardoor de groep steeds kleiner wordt en minder in staat op het op te nemen tegen de wind. De lezer trekt een tijdje mee met de groep en beleeft wat zij beleven. Het is hard en lijkt veelal zinloos, maar er is vordering en dat is het doel.

De horde van de tegenwind is een verhaal van doorzetters, een groep mensen met een queeste. De verschillende karakters en talenten zorgen ervoor dat het verhaal onvoorspelbaar verloopt en steeds spannend blijft. Het verhaal zit goed in elkaar (is naar een roman van Alain Damasio) en het tekenwerk is schitterend. Want hoe teken je wind?

https://www.stripschap.nl/pages/topics/de-horde-van-de-tegenwind-1-de-kosmos-is-mijn-slaapplaats.php

De horde van de tegenwind draait op een origineel en ijzersterk concept: op een vreemde planeet waait een vrijwel constante en dodelijke wind. Al generaties lang sturen de mensen hordes op dodelijke expedities tegen de wind in om de oorsprong ervan te vinden en er misschien zelfs de uitknop voor te vinden. De strip is gebaseerd op een boek en scenarist en tekenaar Éric Henninot ontwijkt handig de valkuilen van dergelijke onderneming. Hij neemt niet té veel teksten over en weet waar hij wat vet kan wegsnijden. De inleiding van de auteur van de roman is dan weer een grote hoop potsierlijke, hoogpotige drek en te vermijden. Initieel is het verhaal wat moeilijk te volgen door de grote cast, maar naar het einde toe begin je iedereen te kennen, ook weer dankzij Henninot, die elk personage een duidelijk herkenbaar ontwerp gaf. Puntgaaf debuut van wat ook een trilogie moet worden.

https://9ekunst.nl/2024/05/06/kort-van-stof-april-2024/