Goblins 04: Op weg naar het beloofde land

Het zit niet mee voor de goblins! Nadat een soortgenoot de dochter van de koning (en de zoon van een konijnengezin) gijzelde, wordt zijn volk belaagd door het leger van de koning. Gelukkig krijgt onze groene vriend een visioen van een superwortel die hem vertelt over het beloofde land. Wat volgt, is een echte exodus met parodieën op heel wat Bijbelse elementen. Zo zien we een rivier in twee splitsen, komen ze terecht op de Berg van Mozes en de Ark van Noach.

Het is fijn om ‘Goblins’ een nieuwe weg in te zien slaan. De vorige drie delen bevatten vooral gags en kortverhalen, nu gooien Roulot en Martinage het over een andere boeg. Het bloederige en komische blijft gelukkig wel, en laat dat nu de kracht zijn van de reeks. Té veel series over goblins zijn serieuzer van aard. Deze goblins zijn dat allerminst. Ze bezorgen je een lach op je gezicht. Deze goblins zijn puur kanonnenvlees, echte circusartiesten die er niet voor terugdeinzen om bloederig afgemaakt te worden door de mens of orks. Tristan Roulot (De Drager, Hedge Fund, Arale) schrijft meestal scenario’s voor spannende strips. Ook in dit genre blijft hij het goed doen en weet hij onze aandacht erbij te houden door te variëren in zijn humor. Zo wisselt hij af tussen parodieën, woordspelingen en slapstick. Het tekenwerk van Martinage is dynamisch met aandacht voor mimiek. Dat draagt ook bij tot een ietwat meer komische noot aan de Goblins-verhalen.

De reeks zit in het Frans al aan tien albums. Wat dat betreft heeft uitgeverij Silvester nog heel wat albums voor de boeg om bij te benen. Ook voor ons is het iets om naar uit te kijken, want er zijn nog minstens 6 albums die we in de toekomst mogen verwachten.

https://www.instagram.com/deboekenman/

De goblins evolueerden van éénpaginagags naar korte verhaaltjes en in dit vierde album wagen de makers zich aan een compleet verhaal van albumlengte. Wat ons betreft is dat experiment geslaagd. De goblins zijn de constante vernederingen van de mensen, dwergen en elfen die hen omringen kotsbeu en een voorspelling zet hen op weg naar hun beloofde land. Het op de trektocht van Moses gebaseerde verhaal is slechts een excuus om de goblins in exotische settingen op inventieve en bloederige manier te laten sterven. Dikke pluim ook voor de tekeningen van Martin Cortinage. De slapstick en de expressiviteit die de man uit zijn tekenpen laat vloeien maken de grappen op zijn minst dubbel zo lollig.kotsbeu en een voorspelling zet hen op weg naar hun beloofde land. Het op de trektocht van Moses gebaseerde verhaal is slechts een excuus om de goblins in exotische settingen op inventieve en bloederige manier te laten sterven. Dikke pluim ook voor de tekeningen van Martin Cortinage. De slapstick en de expressiviteit die de man uit zijn tekenpen laat vloeien maken de grappen op zijn minst dubbel zo lollig.

De Goblins zijn groene wezens die in de fantasywereld tot het laagste van het laagste behoren – ze zijn groen, onvoorstelbaar dom, ze hebben altijd pech en overwinnen de dood telkens weer, dus ze gaan maar door, hardnekkig in hun eindeloze domheid.

Er zijn al drie boeken verschenen met verhalen over de Goblins, en die zijn niet allemaal even fijnzinnig, maar wel altijd erg grappig en ook wel voer voor doordenkers. In het vierde deel, Op weg naar het Beloofde Land, worden bijvoorbeeld een aantal bijbelverhalen door de mangel gehaald en op zijn Goblins herverteld, wat af en toe hilarische taferelen oplevert, onder meer met de running gag van de drie wijzen die een vliegende superwortel aanzien voor de ster die ze moeten volgen, en die hun enorme schat vervolgens kwijtraken, waardoor ze op het laatst bij een handelaar met hun laatste geld nog even wat wierook, mirre en een munt, want ach, het is toch maar voor een kind van een arme timmerman.

Ook Mozes komt langs, die heeft speciaal voor de Goblins nog twee tafelen met twaalf geboden gemaakt, en zo gaat het het hele boek door – de grappen zijn niet allemaal subtiel, maar ze stapelen zich op, en de makers hoeven geen korte gags meer te maken met hun schepselen – dit boek is één geweldig lang verhaal, waarin dan wel weer zo veel verstopt zit aan grote en kleine grappen dat je het minstens twee keer moet lezen om ze allemaal te pakken.

Ik moet bekennen dat ik na de eerste twee boeken dacht dat de formule snel uitgeput zou zijn, maar de Goblins worden eigenlijk per boek sterker en beter. Nou ja, de Goblins zelf niet bepaald, maar de verhalen wel. Niet voor tere zieltjes, maar voor iedereen die wat kan hebben is dit een hilarische aanrader.
https://www.moorsmagazine.com/cartoons/strips/goblins-4-op-weg-naar-het-beloofde-land/

In dit vierde album, Op weg naar het beloofde land, zijn de Goblins het beu om alsmaar in strijd verwikkeld te zijn met hun buurtgenoten. De felle strijden, waarbij overmatig geweld en bloedvergieten niet worden geschuwd, kosten hen veel te veel aandacht! De verstrooide sjamaan van de goblins heeft ineens een visioen over een uitverkorene, die het volledige dorp zal leiden naar Het Beloofde Land. En aldus begint een epische reis door de woestijn, komen ze drie bijzondere wijzen tegen en beleven ze eigenlijk het kerstverhaal… op een unieke wijze, compleet met Volkswagenbusjes, epische gevechten en heel wat over-the-top humor en geweld. Daarbij valt eigenlijk op dat het boek zo snel gaat, dat sommige grappen en situaties simpelweg niet helemaal goed uit te verf komen. Ze krijgen te weinig aandacht om echt te landen.