De Daltons 01: De eerste dode

De broers Dalton waren geen lieverdjes, al zijn ze heel anders begonnen. In dit tweeluik zie je hoe de Daltons langzamerhand de verkeerde kant opgaan. Een vermakelijk kijkje in de keuken van een bende in het Wilde Westen.

Door Martijn Douma

De echte Daltons
Ook al ligt het er misschien dik bovenop: hier worden niet de 4 Daltons bedoeld uit Lucky Luke, maar de Daltonbende die echt heeft bestaan en die actief was in de jaren 1890 tot 1892. Morris voerde in eerste instantie wel degelijk de echte Daltons op in Lucky Luke, maar hij liet ze in het 6e album, ‘Vogelvrij’, sterven. Daar kreeg hij spijt van: veel lezers vonden het leuke karakters, waarna hij samen met René Goscinny de vier neven van de Daltons bedacht. Die duiken tot op de dag van vandaag regelmatig op in de reeks Lucky Luke. (bron: De kunst van Morris, pag. 279, Dargaud 2016).

Wie waren de echte Daltons dan?
In het eerste deel van dit tweeluik, ‘De eerste dode’, leren we de broers Dalton kennen. Frank Dalton, marshall, wordt door zijn familie als een held gezien. Wanneer hij tijdens zijn werk wordt vermoord door een bendelid, neemt Bob, ook marshall, de jonge Emmett op sleeptouw. Als adjudant van Bob krijgt Emmett het zwaar: het is gevaarlijk werk, ze stuiten regelmatig op levensbedreigende situaties. Broer Grattan is in een nabijgelegen stadje gestationeerd als hoofd van de tribale politie. Ze staan dus allemaal aan de goede kant van de wet.


Niet zuiver op de graat
Emmett komt er gaandeweg achter dat zijn beide broers niet zo zuiver op de graat zijn als je van een marshall zou mogen verwachten. Denk aan indianenhaat, smokkel, gokken, achter vrouwen aangaan. Ook malen ze er niet echt om wanneer ze een verdachte doodschieten. Uiteindelijk leveren Bob en Emmet min of meer gedwongen hun sheriff-ster in. Via oude makkers belanden ze bij de bende van Charlie “Blackface” Bryant, een agressieve, humeurige en onvoorspelbare crimineel met een groot litteken op zijn gezicht.