Walking Dead 32: Rust in vrede

Walking Dead, wie kent de reeks niet. En is het niet als stripreeks, dan als tv-serie. De strip ontstond toen zombies zo’n beetje tot algemeen geaccepteerd verschijnsel geworden waren. Dat schreeuwde om een goede serie, in welke vorm dan ook, waarin de overheersing door de doden ons als lezers moest laten nadenken over het leven in het algemeen en onze manier van samen leven. Zoiets kun je alleen doen als je het algemeen heersende beeld helemaal op zijn kop zet. En dat kan dan weer alleen als dat algemeen heersende beeld niet meer bestaat.

In de laatste vier delen van de reeks komen de helden van het verhaal aan bij het zogenaamde Gemenebest, een flinke kolonie levenden, bestaande uit 50.000 mensen. Zo’n grote gemeenschap vereist dat er weer regels zijn die worden opgelegd en worden nageleefd. De groep is té groot om alles samen te beslissen. De president is dan ook overtuigd van haar macht en haar mandaat wat grote onvrede heeft veroorzaakt onder bevolking en het leger. Als de redelijke Rick Grimes dan vervolgens met de bevolking spreekt en de president aanspreekt op de onvrede, heb je de poppen aan het dansen. Er breekt een opstand uit, terwijl de levenden elkaar juist zouden moeten bijstaan, met de wetenschap dat niet veel verderop duizenden zombies wachten op levend vlees. We zien hoe de hoofdrolspelers worstelen met wat te doen. De weg van de redelijkheid volgen, of de botte bijl erin. De lezer moet zelf maar de laatste vier delen lezen, maar de uitkomst is bij Walking Dead al nooit zo heel erg voorspelbaar en nu ook niet. Behalve dan deel 33 waarin de serie wordt afgesloten en we de kinderen van de helden uit de vorige delen terug zien kijken op de tijd dat de doden nog heersten. Dat is een tipje van de sluier, maar wees er van verzekerd dat de serie in sfeer wordt afgesloten, uiteraard ook met een nawoord van de bedenker, Robert Kirkman. Goede reeks met grootse allure en het lezen meer dan waard.

https://www.stripschap.nl/pages/topics/walking-dead-30-de-nieuwe-wereld-31-het-verrotte-systeem-32-rust-in-vrede-33-epiloog.php?p=10

De Walking Dead zijn uitgewandeld. Iets minder dan vier jaar na de publicatie van de allerlaatste aflevering van de comicreeks, die dan zestien jaar gelopen heeft, verschenen bij Silvester in vertaling simultaan de drie laatste boeken én een kortere epiloog. Nu inmiddels ook de tv-serie is afgerond — hoewel er nog flink wat spin-offs gepland zijn — is dit een treffend moment om de reeks met de nodige eer ten grave te dragen.

The Walking Dead verdient wel een elegie. In 2003 begon bedenker Robert Kirkman de reeks met tekenaar Tony Moore, die na zes afleveringen (van de in totaal 193) afgelost werd door Charlie Adlard. Hij riep met realistische tekeningen een geloofwaardige post-apocalyptische wereld op. De reekstitel verwijst uiteraard naar de ronddwalende levende doden op zoek naar vers vlees, maar algauw is duidelijk dat sheriff Rick Grimes en de zijnen nog meer te duchten hebben van andere overlevenden dan van de zombies. Omdat elk leven aan een zijden draadje hangt, zijn zij de eigenlijke ‘wandelende doden’.

Precies dat maakte de reeks zo boeiend: meer dan louter een spannende zombiesurvival met veel gore toestanden gaat Walking Dead over hoe extreme situaties de mens herleiden tot zijn essentie en over hoe mensen ongeremd met elkaar omgaan. Meer dan een horrorverhaal was Walking Dead een psychologisch drama.

De tv-serie, die liep van 2010 tot eind 2022, bleef opvallend dicht bij de strips. Het groepje van Grimes werd keurig gevolgd langs alle locaties die ze aandoen en de tegenstanders waarmee ze te maken krijgen in de strips. Hier en daar week de tv-serie af van de strip door personages eerder voor de zombies te gooien of te laten verdwijnen, afhankelijk van andere verplichtingen van de acteurs. Het slot van de stripreeks verschilt wat de hoofdpersonages betreft dus danig van de tv-reeks, maar de grote lijnen werden toch trouw gerespecteerd.

Zo maakt de groep (in de strips nog steeds onder leiding van de in de tv-serie al eerder verdwenen Grimes) in deze laatste delen kennis met het Commonwealth, de meest ambitieuze en schijnbaar goed georganiseerde gemeenschap die ze tot nog toe aantrof. Maar zoals alle voorgaande gemeenschappen krijgt ook deze af te rekenen met zichzelf, waarmee het cyclische verloop van de reeks weer blijkt. Toch besluit Rick uiteindelijk dat hier het begin van iets blijvends goeds ligt en dat zijzelf ‘geen wandelende doden’ meer zijn. Hiermee komt de reeks aan een logisch einde, voordat ze al te veel in herhaling viel. De epiloog, een aantal jaren later, voelt erg Wild West-pionierachtig aan en laat de lezer met enige hoop in de mensheid achter.

Zowel de tv-serie als de stripreeks was verslavend. Afkicken zal niet gemakkelijk zijn. Wij willen vers bloed!

KOEN DRIESSENS

https://www.stripspeciaalzaak.be/besprekingen/uitgewandeld