Atalante 09: Het geheim van Herakles

In dit album wordt het verhaaldeel dat in boek 8 werd gestart, afgerond en neemt Atalante afscheid van de groep Argonauten die op zoek gingen naar het Gulden Vlies. De welgevormde en supersnelle protagoniste van dienst zoekt nog steeds haar plekje op de wereld en hoopt dit te vinden bij de amazones die leven in Cappadocië. Meereizen met de Argonauten om zich daar te laten afzetten, ziet ze door de omstandigheden niet zitten en ze trekt zonder de groep verder. Ze wordt wel nog vergezeld door Herakles en z’n gezel Nikè en de sater Pyros. Een lift vinden naar Cappadocië blijkt al niet eenvoudig, maar bovendien wordt ze ter plaatse ook nog eens geconfronteerd met een onverwachte tegenslag.
Naar goede gewoonte creëerde Crisse een ontspannend en amusant album. Naast de nodige actie ligt de nadruk ook op de humor die voornamelijk geleverd wordt door de praatgrage bijfiguur Nikè en de manier waarop z’n compagnon omgaat met de geit met hoge eigendunk. Opvallend is dat alles in dit album wel erg snel gaat. De laatste opdracht die men voor koning Aietes moest uitvoeren, een gevecht tegen een kraken én de onthulling van het geheim van Herakles: je kan Crisse niet verwijten té lang stil te staan bij de gebeurtenissen. Ik heb daar in dit geval niets op tegen want alles wat moest verteld worden, is aanwezig. Als grootste nadeel kan je gaan stipuleren dat je met dit boek het verhaal niet kan afronden omdat alweer een nieuwe weg wordt ingeslagen.
Het tekenwerk van Manu Grey viel in de smaak, hoewel sommige scènes best wel wat meer uitwerking konden gebruiken. Ook vind ik dat de gezichten (vooral die van de vrouwen) soms te uitgesproken langwerpig zijn waardoor ze een deel van hun aantrekkelijkheid verliezen.

Besluit: leuk tijdverdrijf in deze barre tijden.